ALLAH İÇİN SEVMEK İSLAM KARDEŞLİĞİ

Cisim itibari ile et ve kemikten teşekkül  eden, fakat aklı ve idrak sayesinde bütün mahlukattan üstün bulunan insanoğlu,kendisini Hakka teslim ettiği ve hakkın ilahi nizamına gönül verdiği müddetçe bu üstünlük vasfını taşıyabilir. Aksi taktirde hangi mevki ve makamda olursa olsun, hangi ırk ve renkte bulunursa bulunsun,hangi servet ve konfor içinde yaşarsa yaşasın imansızlığın verdiği korkunç ızdırapla hem dünyasını, hem de ahiretini perişan eder. Böyle bir insanı, akılları ve idrakleri olmadığı halde seher vakti «Allah Allah» diye feryat eden bülbüllerden, kovanlarda «Hu Hu» diye çığlıklar koparan arılardan, daldan dala «Hak Hak » diye kanat çırpan kuşlardan üstün tutabilmek,imanı ve kuranı hiçe saymak,aklı mantığı çatlatmak demektir.

Şu halde insan, iman lezzetini tadabildiği, islam nurunu alabildiği Kuran deryasına dalabildiği, Allah’ın ve Resulünün izinde yürüye bildiği taktirde insandır. Bu insanın adı ise müslümandır. Kalpleri mühürlü, akılları küfürlü, vicdanları paslı, idrakleri puslu olan cinsinden değil, gerçek Müslüman gözlerinden iman nuru parlayan, sözlerinde hakikat neşeleri çağıldayan, işlerinde doğruluk ve ihlas bulunan gerçek Müslüman; İşte bu Müslüman’ın bir şiarı da sevdiğini Allah (cc) için sevmek ve sevmediğine de Allah (cc) için düşman olmaktır.

Müslim’in Ebu Hureyre’den (RA) rivayet ettiği hadis’i şerif’e göre Peygamberimiz(sav) şöyle buyurmuştur.

«Bir gün bir adam başka bir köyde bulunan din kardeşini ziyaret etmeğe giderken  Allah cc) bu adamın yolunu gözetlemek için bir meleği vazifelendirmişti. O zat meleğin yanına gelince melek ona nereye gittiğini sorar:

-Şu köyde bir kardeşim var ona gidiyorum  cevabını alır. Melek :

-O adamın sana geçmiş bir iyiliği varda onu devam ettirmek için mi gidiyorsun dedi. Oda:

-Hayır ben o zatı sırf Allah için severim dedi bunun üzerine melek:

-Ben Allah’u taalanın sana yolladığı elçiyim sen o adamı nasıl seviyorsan, Allah’da seni öyle seviyor. dedi» (Riyazüs salihin cild 1 No 36 )

Görülüyor ki din kardeşlerini Rıza-i Bari için seven kimseleri Allah(cc) seviyor. Müminler arasındaki sevginin esası birbirlerini Allah(cc) için sevmektir. Bir mevki, bir makam elde etmek ve bunlara benzer bir takım menfaatler temin için başkaları sevilmez. Kalbi Allah(cc) sevgisiyle nurlanmış, gönlü o sevgiyle aydınlanmış din kardeşlerine o sevgi ile bağlanmış, bir kimseden daha mesut olan düşünülemez. Zira Allah’ın(cc) Resulü(sav) hadis-i şeriflerinde müjde vererek Allah’u Tealanın şöyle buyurduğunu ifade eder;

«Benim rızam uğrunda sevişenler için nebilerin ve şehitlerin dahi imrenecekleri derecede nurdan minberler vardır» buyurmuştur.

Herhangi bir fikri bir yere yerleştirebilmek için orada bulunan bütün yalancı fikirleri temizlemek icap eder. Dikkat buyurun Allahu azimüşşan(cc) tevhit inancını yerleştirmek için ‚ Yani hiçbir İlah yoktur, ancak Allah vardır buyurarak önce bütün ilah fikirlerini yıkar ve sonra yerine bir Allah(cc) fikrini yerleştirir.

İşte bunun gibi bir mümininde, başkalarını Allah’ın (cc) razı olacağı şekilde sevebilmesi için kalbindeki büyük bayağı sevgileri sıyırıp atması lazımdır. Bu sevginin kaçınılmaz şartıdır. Ulvi sevgiler ancak bu şekilde yerleşir. Allah Resulü (sav) hadis-i şeriflerinde şöyle buyurmaktadır.

«Allah’u Taala kıyamet gününde: benim için birbirini sevenler nerededir onları gölgemden başka gölge bulunmayan günde arşımın gölgesinde gölgelendireceğim.» buyurur.

İslami ölçüler içinde hayatını geçirmeyen, evinde iş yerinde İslam’ın emir ve yasaklarına riayet etmeyen, sevdikleri arasında dinsiz imansız farkı gözetmeyen bir insanın  “Ben Allah (cc) için seviyorum” demesi (haşa) Allah’ı(cc) aldatmaya kalkışmak gibi büyük bir cüretkarlıktır. Kaldı ki Allah’u Azimüşşan Kuran’ı Kerim’de Allah’a(cc) Ve Resulüne(sav) muhalefet edenlerin babalar, oğullar, kardeşler, akrabalar dahi olsa hakiki bir mümin tarafından sevilemeyeceğini açıkça beyan eder. (Mücadele:22) Allah(cc) cümlemizi sevdiklerini Allah(cc) için seven, Sevmediklerini Allah(cc) için sevmeyen ,Allah(cc) fırkasının ihlaslı bir eri olan kullarından eylesin. Amin.

(Süleymaniyeden Hitab Cild:1 Sayfa:55-58)